Op het eindpunt van lijn 23 in Beverwaard zat vaak een zwart-witte poes in de wachtruimte. Ze kreeg veel aandacht en was geliefd bij collega’s. Helaas is ze pas doodgereden. Edwin van Beveren, trambestuurder, heeft een gedichtje over haar geschreven.
Poes
Een zwart-witte gedachte
houd mij wakker.
Wit en zwart,
zo ontspannen als je was,
in ons bijzijn.
Zoals alleen jij dat kon, Poes,
lag je daar in je eentje in de weg.
En wij,
het volkje van de tram,
liepen om je heen,
uit liefde en respect,
wederzijds vertrouwen,
lieve Moos, Koe of Pim,
of wat je naam ook was…
We zagen je zonder interesse
turen naar lijn 23.
Je was de stamgast,
in de deuropening van ons hok,
jouw honk.
Nu slechts een leeg rechthoekig gat,
dat niet meer is gevuld door jou.
Alleen een gesloten deur
vult die leegte.
Limbrichthoek is somber nu,
geen aandacht meer voor jou,
hoe graag we dat ook zouden willen.
Maar wél een plekje
diep in het hart
van het tramvolk.
Bron: Edwin van Beveren -trambestuurder RET, en de RET